Հովհաննես Թումանյանի հուշերում Խրիմյան Հայրիկը ներկայացվում է որպես բարի և ժողովրդասեր մարդ։ Նա սիրում էր գրականություն, բայց Թումանյանը նրա զրույցները շատ ավելի հետաքրքիր էր համարում։ Մի անգամ, երբ Թումանյանը այցելում է նրան, Հայրիկը լավ տրամադրություն ուներ ու ընդունում էր խնդրատուներին։
Նախ մի գիմնազիստ եկավ, որին դպրոցից դուրս էին անում վարձը չվճարելու պատճառով։ Հայրիկը վճարեց ու կարգադրեց, որ չհանեն։
Հետո մի գաղթական կին օգնություն խնդրեց, և Հայրիկը նաև նրան աջակցեց։ Վերջում եկավ 40 տարի եկեղեցում ծառայած մի տիրացու, ով աղքատության մեջ էր․ Հայրիկը նրան էլ օգնեց ապահովելով թոշակով։
Այս պատմությունը վկայում է Խրիմյան Հայրիկի առատաձեռն ու սրտացավ բնավորության մասին։
Սարգսյան Դավիթ բլոգ 